Wypracuj efektywne rozwiązania dla powtarzających się problemów, dobrze się przy tym bawiąc (20 minut na rundę)

Być żartobliwym nie znaczy być trywialnym ani frywolnym oraz działać bez myślenia o konsekwencjach. Zupełnie odwrotnie, kiedy jesteśmy wobec siebie żartobliwi, jesteśmy wobec siebie swobodni i pozwalamy relacji nas zaskakiwać. Wszystko, co się dzieje, ma znaczenie. Powaga wynika ze strachu przed nieprzewidywalnymi skutkami otwartych możliwości. Być poważnym, to naciskać na określony wniosek. Być żartobliwym, to mieć nieograniczone możliwości.

– James Carse

Co daje nam ta struktura? Angażuje grupę w szybkie uczenie się i doskonalenie poprzez jednoczesne korzystanie z trzech poziomów wiedzy: (1) powszechnej wiedzy współdzielonej przez uczestników, (2) wiedzy przemilczanej, która wypływa podczas wzajemnego obserwowania się oraz (3) wiedzy ukrytej, czyli nowych pomysłów, które pojawiają się i są wspólnie rozwijane. To potężne połączenie może być źródłem doświadczeń, które zapoczątkują przemianę, a przy okazji będzie naprawdę świetną zabawą. Zróżnicowana grupa identyfikuje i rozwiązuje nurtujące ją, powtarzające się problemy. Na ich podstawie uczestnicy odgrywają proste scenki rodzajowe opisujące koncepcje, które mogą pomóc w rozwiązaniu problemu. Poszczególne pomysły na usprawnienia wypływające z improwizowanych skeczów mogą być łączone ze sobą lub same w sobie posłużyć za innowacje. Improv Prototyping podpowiada, jak w luźny sposób wykonać bardzo poważną pracę!

Powyżej: Źródła dla wiedzy i innowacji, zainspirowane Alanem Duncanem, MD (Mayo Clinic), zaprojektowane dla VHA Health Foundation (2006)

Pięć elementów struktury (Minimalne ramy)

1. Zaproszenie uczestników

• Zaproś uczestników do zidentyfikowania frustrującego i ciągle powtarzającego się wyzwania w ich pracy, po czym do luźnego eksperymentowania, wymyślania i odkrywania lepszych sposobów na rozwiązanie danego problemu poprzez odgrywanie sytuacji i możliwych alternatyw zakończenia.

2. Zaaranżowanie przestrzeni i potrzebne materiały

• Otwarta przestrzeń bądź scena z przodu lub pośrodku pomieszczenia
• Jeśli potrzebne: rekwizyty do wykorzystania na scenie lub scenach
• Małe grupki krzeseł umożliwiające przyjęcie wszystkich uczestników

3. Aktywność uczestników 

• Wszyscy biorą udział albo jako aktorzy, albo obserwatorzy.
• Kilku ochotników przyjmuje role aktorów.
• Pozostałe osoby, w rolach obserwatorów i osób weryfikujących i modyfikujących pomysły, aktywnie uczestniczą w wymyślaniu rozwiązania.

4. Podział na grupy 

• Jedna mała grupa aktorów na scenie
• Reszta jako obserwatorzy, w małych grupach przed sceną lub wokół niej

5. Instrukcja „krok po kroku” i ramy czasowe

• Wytłumacz, co będziecie robić i jaka będzie sekwencja poszczególnych kroków. Czas: 2 min
• Stwórz ramy, przedstawiając scenariusz, który będzie odgrywany, i poszczególne role. Czas: 3 min
• Aktorzy na scenie odgrywają scenkę. Czas: 3-5 min 
• Każda mała grupa obserwatorów korzysta ze struktury 1-2-4-All w celu wybrania udanych i nieudanych „elementów” scenki rodzajowej, którą oglądali. Czas: 5 min
• Każda z grup obserwatorów łączy udane „elementy” w nowy prototyp i wybiera ze swojego grona aktorów do odegrania scenki-prototypu wewnątrz grupy. Czas: 5 min
• Uczestnicy z jednej z grup, która uważa, że usprawniła prototyp, zgłaszają się do wejścia na scenę i odegrania swojej wersji przed całą grupą. Czas: 3-5 min
• Kontynuujcie z taką liczbą rund, jaka okaże się konieczna, aby mieć przynajmniej jeden prototyp wystarczająco dobry do wykorzystania w praktyce.

Co można zyskać?

• Odblokować w ludziach nowy sposób myślenia: Improv Prototyping jest rozgrzewką przed „prawdziwym życiem”. 
• Rozbić przytłaczające zadanie na mniejsze, wykonalne części. 
• Zaangażować wyobraźnię wszystkich i skoncentrować się na rozwiązywaniu wielkich wyzwań.
• Przebić się przez skostniałe i stawiające opór modele zachowań. 
• Stworzyć angażującą i ciekawą alternatywę dla suchych i nieproduktywnych szkoleń. 
• Pracować ponad barierami tworzonymi przez profesje i dyscypliny.
• Pomóc ludziom uczyć się od ich kolegów, którzy działają w sposób pozwalający na rozwiązanie problemu.

Podpowiedzi dla prowadzącego

• Zaproś osoby ze zróżnicowanych środowisk i ról.
• Zarysuj istotne tematy i dialogi dla każdej ze scen, używając struktur Discovery & Action Dialogue oraz Simple Ethnography.
• Rozważ dodanie trzech ról wspierających, w zależności od stopnia złożoności scenariusza: menedżer sceny, dyrektor kreatywny oraz facylitator. 
• Powtórz scenki, które nie przebiły się do wyobraźni i nie wygenerowały nowych pomysłów. 
• Zachęć uczestników, aby odrzucili założenia i uprzedzenia poprzez „chodzenie w butach innych osób”. Na przykład: lekarz odgrywa rolę pielęgniarki, uczeń gra nauczyciela. 
• Poproś dyrektora kreatywnego, aby w delikatny sposób „ustawiał” aktorów, jeśli uzna to za stosowne.

Modyfikacje struktury

• Mając na celu znalezienie lepszych (i gorszych) akcji, zaproś widownię do powtórzenia scenki w małych grupach. Rozpocznijcie w małych grupach odgrywających swoje własne improwizacje, następnie przejdźcie do starcia grup ocenianego przez „aplauzomierz”.
• Połącz i stwórz ciąg razem ze strukturami Design StoryBoards, Shift & Share oraz User Experience Fishbowl, aby wzmocnić rozpowszechnianie się innowacji.

Przykłady zastosowań

• Trenerzy w szpitalach zastępowali konwencjonalne kursy strukturą Improv Prototyping.
• Dla przedstawicieli handlowych, aby wymyślić nowe sposoby interakcji z klientami.
• Dla menedżerów, aby stworzyć bardziej produktywne interakcje z podwładnymi.
• Dla pracowników ochrony zdrowia w celu przećwiczenia rozmów z pacjentami i ich rodzinami w sytuacjach zagrożenia życia
• Dla nauczycieli, w celu wygenerowania pomysłów na eliminację destrukcyjnych zachowań w klasie
• W celu wytrenowania u młodych pielęgniarek asertywności w kwestiach związanych z bezpieczeństwem

Źródło

Liberating Structures opracowane przez Henriego Lipmanowicza i Keitha McCandlessa. Zainspirowane Antanasem Mockusem (byłym burmistrzem Bogoty) i artystami Improv.

Materiały dodatkowe